Gísli Blöndal

Bloggfærslur mánaðarins, mars 2008

70 ára meistaraverk Gunnars Kristjánssonar

Það kom mér skemmtilega á óvart að sjá í nýja og glæsilega skíðaskálanum í Stafdal innrammaða auglýsingu, sem ég man eftir sem barn af háaloftinu hjá okkur á Túngötunni á Seyðisfirði. Þetta er auglýsing sem Gunnar heitinn Kristjánsson gerði árið 1939 eða tæpum tíu árum áður en ég fæðist. Auglýsingin er um skíðamót sem haldið skal á Watnestúni. Það var erfitt að ná góðri mynd af henni þar sem birtan endurspeglaðist í glerinu í rammanum. Ég held samt að það sem hægt að lesa textann. Auglýsingin sem slík er auðvitað meistaraverk og yrði varla betur gerð í dag, tæpum 70 árum síðar með allri þeirri tölvutækni sem við þekkjum.

Góðir dagar á Seyðisfirði

Það voru góðir dagar sem við áttum á Seyðisfirði um páskana. Við félagarnir Óli Már og synir hans Bjarki Már og Ólafur Ægir keyrðum austur á miðvikudeginum og komum aftur í bæinn seint á mánudagskvöld. Skíðafæri var fínt í Stafdal en besti dagurinn var á páskadag. En það var fleira á dagskránni hjá okkur. Fyrir utan góðar heimsóknir sem við fengum í Dröfnina við Austurveg þá fórum við á helstu kaffihús bæjarins; í Esso-sjoppuna, Kaupfélagið og Golfskálann. Þá var líka farið á Lions-bingóið á laugardagskvöld. Á páskadagskvöld vorum við svo boðnir í glæsiveislu hjá Sollu og Gylfa í Björgvin við Vestuveg - ógleymanlegt. Það var ótrúlaga gaman að hitta allt þetta góða fólk sem ég þekki þarna ennþá og ekki síðra var að skoða bæinn og dást að öllum gömlu fallegu húsunum. Ég smellti myndum af þeim húsum sem vörðuðu líf mitt á Seyðisfirði og hef sett þær inn í sér albúm undir "myndaalbúm"

Seyðisfjörður dregur mig til sín um páskana – skíði í Stafdal næstu daga

Páskarnir nálgast hratt og ég frekar en aðrir hef enga stjórn að hraða tímans. Við Ólafur Már vinur minn og sonur hans Bjarki Már ætlum að skella okkur á skíði í Stafdal í Seyðisfirði og ég hlakka mjög til fararinnar. Í Stafdal hafa Seyðfirðingar og Héraðsmenn byggt upp glæsilegt síkiðasvæði, sem ég hef ekki skíðað á fyrr. Við ætlum að búa í fjölskylduhúsinu hans Óla á Seyðisfirði og stunda skíðin eins og við mögulega getum.
SF ALP félagar mínir fyrir austan fullyrða við mig að aðstæður í Stafdal séu eins góðar og best verður á kosið og ég sé í fréttum að þar var nýr skíðaskáli vígður við hátíðlega athöfn um helgina.

Þegar ég bjó á Seyðisfirði, sennilega sumarið 1972 eða 1973 gekk ég um þetta svæði með Eiríki nokkrum, sem oft var kenndur við Kerlingafjöll, og einhverjum útlendum spekúlöntum í leit að framtíðarskíðalandi fyrir Austurland. Ekki var nokkrum blöðum um það að fletta að þeir vöru afar hrifnir af svæðinu í Stafdal, sem að lokum varð fyrir valinu. Það verður gaman nú 35 árum síðar að skíða í fyrsta skipti á þessu svæði, sem þeir félagar mæltu svo mjög með. Það verður ekki síður gaman að koma í minn gamla heimabæ og anda að sér liðnum tíma og njóta þess að rifja upp gamlar minningar.
Myndin sem hér fyrir ofan er tekin af Sandhólatindi, norðanmegin við Seyðisfjörð. Ég á í hugskoti mínu góðar minningar frá því að við Theodór bróðir fórum í ævintýralega skíðaferð upp á tindinn, sem er rúmlega 1000 m hár. Þar fórum við drengirnir, sennilega 10 til 12 ára gamlir með nokkrum afburða Seyðfirskum skíðamönnum ásamt Þorbirni Arnoddsyni snjóbíla- og ferðafrömuði og renndum okkur alla leið niður á Háubakka. Þetta þótti á þeim tíma mikið afrek, bæði það að Þorbjörn skildi komast langleiðina upp á tindinn á snjóbílnum sínum og eins það að við skildum allir komast heilu og höldnu niður á skíðunum. Myndina hér til hliðar fann ég á netinu en í myndatexta segir að Þorbjörn sé fremstur á myndinni. Myndin gæti verið frá svipuðum tíma og við fórum á Sandólatind eða eitthvað eldir. Sandhólatindur er snævi þakinn fyrir miðri mynd.

"Hringleikahús bardagahana"

Brjánn Jónasson blaðamaður á Fréttablaðinu skrifar afar fróðlega grein af upplifun sinni af hanaati, annarri af vinsælustu íþróttum í Dóminíska lýðveldinu. Svo vill til á ég reyndi sjálfur að skrifa smávegis um þetta þann 11. febrúar s.l. en greinin hans Brjáns er bara svo miklu fróðlegri og áhugaverðari en mín aumu skrif. Svo skemmtilega vill til að við Brjánn vorum einmitt saman á þessu hanaati sem hann fjallar um í Fréttablaðinu í gær, sunnudaginn 16. mars of fyrir þá sem misstu af greininni þá er vefslóðin hér; http://vefblod.visir.is/index.php?s=1840&p=49856
Brjánn á örugglega líka í fórum sínum frásagnir af heimsókn til Haíti, sem ég bíð eftir að birtist í Fréttablaðinu og hver veit nema hann skrifi einnig um upplifun sína af því að horfa á skíthrædda íslenska fararstjóra synda með stórlúðum, hákörlum og höfrungum. Ég bíð spenntur

Ég fer aldrei síðustu ferðina og skíða ekki undir áhrifum áfengis

Þetta eru ekki góðar fréttir. Við félagarnir í SF ALP ákváðum þegar við vorum í Selva um daginn að næsta vetur ætlum við að skíða með hjálma og reiknum fastlega með að reglur um slíkt komnar innan tveggja ára. Nú eru í gildi reglur um að börn innan 14 ára skuli hafa hjálm en auðvitað dugar það ekki. Ég kaupi alveg þessa skýringu Svíans að carving-skíðin eigi sinn þátt í þessari aukningu. Það er einfaldlega mikið léttara að skíða á þeim en "gömlu" skíðunum.
Ég hef sloppið blessunarlega við öll skíðameiðsl allan minn skíðaferil. Ég hef líka afar einfaldar reglur um mína skíðamennsku: Skíða aldrei hraðar en ég ræð fullkomlega við. Ég skíða aldrei undir áhrifum áfengis og ég fer aldrei síðustu ferðina þ.e.a.s. þegar ég er farinn að finn til þreytu, sem takmarkar getu mína til að skíða þá skíða ég beinustu leið heim á hótel.
Ég er ekki í vafa um að hraði, áfengi og þreyta eiga mikinn þátt í skíðaslysum og það er afar einfalt að koma í veg fyrir slík slys. Og hana nú!